باوری  دارم که خود معراج ماست

رمزِ  این باور ،  همه  ایمان ماست

گفت مردی غرق نعمت  گشته بود

عقل و افکارش ، به دل وابسته بود

غرق  د رلذت ، دگر هوشیارنیست

ناچشیده درد  بین ،  بیدار نیست

عاقبت  راهِ  وصالش،  بسته  شد

لذّت  و عزت  برایش رخنه  شد

مال و فرزندش ز او ،گشته  جدا

بر  عذابی  سخت دل  داده   ندا

چون نگاهِ  همرهان ، از او گسست

غم به دل آمد ، غرورش راشکست

آنچه ازخود داشت ، درخود ذوب شد

از غمِ  هجرش  فغان   مجذوب  شد

در  نگاهش  چون که آمد  راهِ   حق

زین هدایت  گشته او ، دل دار حق

گریه کرد  و  هی، تضرّع  می نمود

ازخدایِ خویش ، خواهش می نمود

**************

چون بلا آمد  به باور دست یافت

در چنین حالت ، امیدِ توبه  یافت

چون  بلایا  را  ، چنین باور نمود

از گناهُ و  کارِ  بد ،  دوری  نمود

راهِ  قرآن  باورِ، این رمز  هاست

رستگاری ضامنِ  مهرِ  خداست

چون که ایمان، مُهرِدل را بازکرد

حادثه  قفلی  به پایش ساز کرد

ایمنی آمد ، به  نعمت های  حق

تا سزاوارش شود ، مهمان حق

راهِ حق خواهی از این حالت گذر

چون بلا  دیدی به  اعمالت  نگر

باش دائم ، در سجودُ و ذکرِ  یار

تا که آگه  گردی از ،  اسرارِ یار

سرّ او یاری به همنوعان توست

پویش  آلاله های  جود  اوست

از تو  امداد  و  نجاتِ  مردمان

از خدایت مهر و رحمت در جهان

زر چو صیقل می خورد  گیرد جلا

این چنین  امکان  شود  دفعِ  بلا